Szept czasu..

No i dodam coś. Sama nie wiem co. Ostrzegam spacja mi nie działa.

Szept czasu..
Nie było w tym miejscu nic niezwykłego. Nie było wiele miejsc, do których byłam szczególnie przywiązana. Ale to jedno łączyło mnie z czymś. Czymś co kiedyś zobaczyłam. Usiadłam pod jednym z drzew. Nasłuchiwałam czy aby na pewno jestem sama. Nie chciałam aby ktoś mógł zakłócić mój spokój, który był dla mnie najważniejszy. Rzuciłam w bok bluzę i katanę. Mimo, iż ktoś w końcu musiał się pojawić byłam spokojna. Wzięłam do ręki jeden z opadłych listków. Kilka razy przekręciłam go w palcach i zamknęłam oczy. Chciałam jak najlepiej odtworzyć tamtą sytuację, która zmieniła życie pewnej dziewczyny...
Piach, jedyne co widziałam w zasięgu czterech kilometrów. Nic poza tym. Wszystko było nim otoczone i opatulone. Tak samo jak ja. Szłam w kierunku wioski. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w domu, móc zanurzyć się w ciepłej wodzie i zapomnieć o całym upale. Wszystko co była dla mnie najmniej ważne stało się teraz rzeczą priorytetową.
Cały krajobraz był dla mnie nie do zniesienia. Starłam się zapomnieć. W końcu ze zmęczenia opadłam na kolana a szorstki piach drażnił moje ręce.
- Mam dość tego wszystkiego !! - Krzyknęłam. Usiadłam i czekałam. nagle usłyszałam ciche szlochanie. Na czworaka weszłam na jedną z zasp. Widok w dół prowadził wprost na dwójkę shinobi. Dziewczynę i chłopaka. Ona płakała a on leżał na ziemi. Dlaczego się nie podnosił ?. Wytężyłam wzrok. W jednej chwili wszystko było dla mnie jasne. Ten płacz, niezrozumiałe słowa i cała sytuacja. To stało się proste a ja mogłam rozwinąć całą historię. Ona, dziewczyna zapewne jego przyjaciółka płakała nad nim. A dokładniej nad jego martwym i zimnym ciałem. Ciałem, które już nigdy nie odda ciepła innej osobie. Nigdy nie otoczy go swoją bliskością. Ciało, które stało się jedynie cieniem pozostawionym po człowieku. Położyła się na jego plecach i złapała dłonie, które również były zimne.
- [i]Proszę Cię nie zostawiaj mnie tu !- Krzyczała, ale na próżno. Poczułam w sobie pustkę. Brak czegoś najważniejszego. Chciałam jej pomóc, załagodzić, ale nawet ja nie potrafiłam dawać na nowo życia. Zacisnęłam dłonie na opadającym piasku. Dopiero teraz zrozumiałam jaki człowiek jest bezradny w obliczu śmierci. Jak bardzo chcę pomóc drugiej osobie, lecz wie, że to jest niemożliwe. Tak samo niemożliwe jak otworzenie na nowo oczu chłopaka. Dziewczyna skuliła się i wyjęła z kabury broń.
- Nie będę żyć bez Ciebie - Powiedziała. Przekręciła je tak, że mogła dojrzeć mnie. Tą, która starała pozostać w cieniu, jak mysz, która nigdy nie chce zostać odkryta. Uśmiechnęła się i przejechała mocno po swojej szyi. Krew trysnęła brudząc ubrania dwójki przyjaciół. Ona upadła martwa obok jego ciała nadal trzymając jego dłoń. Do moich oczu napłynęły łzy. Opadłam i stoczyłam się do nich. Widziałam płynące srebrzyste łzy. Ból i lekką radość. Radość z tego, że teraz zawsze będą razem..[/i]
Z chwilą otworzenia oczu zawiał mocniejszy wiar. Wstałam i zabrałam ze sobą rzeczy. Wszystko stało się takie oczywiste. Życie nabrało sensu, a przyjaciele stali się jeszcze bliżsi. Dzięki tej dwójce wiem co to znaczy poświęcenie..